Stadsverlichters: Wie zijn ze? Wat doen ze? Wat drijft hen?

De stad bruist, er valt voor ieder wel wat te beleven. De stad is een plaats van ontmoeting, ontspanning, cultuur en creativiteit. Kortom: the place to be! Anderzijds schrikt de stad sommigen ook af. Vele (groot)steden hebben het imago van gevaarlijk en vuil te zijn, dat er veel criminaliteit en geweld is, dat er veel eenzaamheid en armoede is. Kortom: te mijden als je enigszins kunt. De stad heeft vele gezichten. Het is een boeiende leefomgeving, voor wie haar op die manier wil zien. Het is een poel van verderf, voor diegenen die het liever op die manier bekijken. Het is een keuze!

Meer dan de helft van alle aardbewoners hebben ervoor geopteerd om in de stad te leven. Sommigen uit overtuiging, anderen uit noodzaak. Wat er ook van zij, de ecologische voetafdruk van een stadsbewoner is veel kleiner dan van de plattelandsbewoner. Het samenlevingsmodel "met velen op een kluitje" hoeft dus niet a priori afgewezen te worden, als we het beste met Moeder Aarde voor hebben.

De Stadsverlichters gaan ervan uit dat leven in de stad toekomst heeft. De stad biedt immers vele voordelen, en wat niet onmiddellijk als een voordeel ervaren wordt, zien we niet als een probleem, maar eerder als een uitdaging, ja zelfs als een uitnodiging! Een uitnodiging om de storende situatie anders te bekijken, om de actoren anders te beoordelen en te bejegenen, om uit de dualiteit te treden, een uitnodiging om er het beste van te maken. Als Stadsverlichters geloven wij in de maakbaarheid van een vreedzame, respectvolle en harmonieuze samenleving en daar willen we aan werken. 

Wij Stadsverlichters beweren dat alle (maar dan ook alle) problemen (ziektes, persoonlijk onbehagen, professionele en relationele moeilijkheden, maatschappelijke spanningen (tot en met oorlogen), milieuvervuiling, verkeerscongestie, enzovoort) veroorzaakt worden door "afscheiding", of “gebrek aan verbondenheid” zo je wil. De stadsmens leeft afgescheiden van de natuur, hij voelt zich vaak niet eens betrokken bij zijn stedelijke leefomgeving, hij is niet verbonden met zijn medestadsbewoners en al te vaak zit hij zelf niet helemaal goed in zijn vel. Daarom willen we ons eerst en vooral bewust worden van diverse soorten "grenzen" en “afscheidingen”, vervolgens ophouden met er bij te creëren en om ze ten slotte op te heffen. De stad verlichten, het leven in de stad lichter maken, is werken aan meer verbondenheid. Als we de afscheiding binnen onszelf (met ons "ware zelf") opheffen, komen we tot de heelheid van ons wezen: lichaam, geest en ziel. We ontwikkelen onze creativiteit en onze fijngevoeligheid, door anders te gaan waarnemen (anders gaan kijken, luisteren, ruiken, enzovoort) en vooral anders te leren om gaan met onze waarnemingen. Vervolgens nemen we de afscheiding met onze medemensen onder handen door alle soorten relaties onder de loep te nemen: met onze partner, onze kinderen, onze ouders, onze buren, onze collega's, onze bazen, de mensen die we kruisen op straat of die dezelfde tram nemen als wij, de mensen die aan de andere kant van de stad wonen, in die wijken waar we nooit komen, en die we dus ook nooit zullen ontmoeten, laat staan leren kennen, ...  Ook de afscheiding tussen ons, stadsbewoners, en de natuur zal gesloopt worden. De natuur is alom tegenwoordig, ook in de stad. Ons hiervan bewust worden maakt enerzijds een einde aan de hunkering om de stad te verlaten en zorgt er anderzijds voor dat we respectvoller om gaan met de diverse uitingen van Moeder Natuur die we in onze omgeving kunnen tegen komen.

Veel van die “afscheidingen” zitten tussen onze oren, en dus ook de “problemen” die er uit voort komen. Door onze interne schakelaar om te draaien (“anders gaan waarnemen” + onze waarnemingen anders gaan interpreteren) worden we ons daar gaandeweg van bewust: bij iedere stap die je op beton, kassei of asfalt zet, besef je dat Moeder Aarde daar onder ligt en je hoe dan ook draagt, steunt en voedt. Elke vogel die over je hoofd vliegt, elke grasspriet tussen de kasseien, elke laanboom (hoe gestresseerd ook), ieder geveltuintje, plantsoen of park, zijn even zovele zichtbare aanwezigheden van onze dieren- en plantenbroeders. 

Het is een kwestie van bewustzijn, van BEWUST ZIJN.

Eén van de uitdagingen is het feit dat onze medeburgers van zo vele verschillende culturele achtergronden afkomstig zijn. En dat dàt samen-leven niet altijd even gemakkelijk is, ondervinden we allemaal bijna dagelijks. Het duale “wij tegen zij”-monster ligt de hele dag op de loer en af en toe laten we ons verleiden om in dit verhaal mee te gaan. Terwijl we eigenlijk toch naar eenheid, naar heelheid, naar harmonie, naar lichtheid en vreugde willen evolueren. Iedereen wil toch gerespecteerd worden en in vrede zijn eigenheid kunnen beleven? Laat ons een nieuwe “wij” creëren, waar iedereen die het wil, kan bij horen, en we zullen verbaasd staan hoeveel medeburgers die we nu nog bij “zij” indelen, eigenlijk even “wij” zijn als wij zelf! 

Marcus Aurelius: “de mensen zoeken naar een plek om zich terug te trekken, op het platteland, aan zee, in de bergen (…) maar (…) nergens kan een mens zich rustiger en ongestoorder terugtrekken dan in zijn eigen ziel”

Het project “Stadsverlichters – Eclaireurs de la Ville” is een initiatief van de v.z.w. Ateliers uit Evere. Wij organiseren maandelijks een activiteit (een ontmoeting, een workshop, een verkenning van een deel van de stad, …) in Brussel. Meer  informatie vindt je op www.ateliers-evere.be.